زمین را زمانه کتک می زند.
زمین باز داد کمک می زند
و دستان بی رحم اهل زمین،
بر این زخم کهنه نمک می زند.
جذام توحش، وبای جنون،
کنار زمین چنبرک می زند
و شیطان کنار چراگاه تن،
شب و روز هی نیلبک می زند.
ببین بی تو شیطان چه بی دغدغه،
بر این صورتکها بزک می زند!
هزاران تأسف که ما غافلیم
که آئینه ما را محک می زند!
بگو ناجی سبز این شوره زار،
درخت ستم کی شتک می زند
و کی می رسد برج قسط زمین!؟
زمین بی تو کم کم کپک می زند.
« زهرا ابراهیمی خبیر »