به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم!
ز من بریدی و با هیچ کس نپیوستم.
کجا روم که بمیرم بر آستان امید،
اگر به دامن وصلت نمی رسد دستم؟
بلای عشق تو نگذاشت پارسا در پارس.
یکی منم که ندانم نماز چون بستم.
نماز مست شریعت روا نمی دارد.
نماز من که پذیرد که روز و شب مستم؟
چنین که دست خیالت گرفت دامن دل،
چه بودی، ار برسیدی به دامنت دستم؟
اگر خلاف تو بودست در دلم همه عمر،
نه نیک رفت؛ خطا کردم و ندانستم.
« سعدی »