سرگشته تر از رودم و آواره تر از باد،
غمناکتر از حنجره در لحظه فریاد.
خود را به قضا و قدر عشق سپردیم
تا باد غمت همدم تنهائیمان باد.
در بستر تشویش مرا خواب کن، ای خوب،
همصحبت دیرین من، ای کودک همزاد!
وقتی که حضور تو مسلم شود، ای عشق،
چون کاه شود کوه در اندیشه « فرهاد »!
این جان به لب آمده و این دل بی تاب،
ارزانیت، ای عشق، فدای نفست باد!
« نبی احمدی »