خواهم پرید
از قله بلندترین ستاره
و با خود خواهم آورد
روشنی عشق را.
می آیم
از پشت دیوار زمان،
تا آسمان را نظاره کنم
در پس پنجره خانه سبز
و پیچکی خوابیده است
و من،
آن سوتر،
کمی نزدیک به شب،
از غصه بی رنگی لادن،
قصه می سازم
و می سرایم از غم شمشادها.
« آرزو جهان پیما »