دنبال سرگیجه هایم به راه افتادم.
با این قطار پیر،
روی ریلهای متروک،
دارم به آرامش ایستگاهی فکر می کنم
که تو در آن ایستاده ای.
دستی لای پنجشنبه ای از مه،
تکان می خورد.
« دانیال رحمانیان »