از من نرنج،
اگر روی صندلیهای خط واحد،
شعر می نویسم.
بر من خرده مگیر،
اگر ایستگاهها را
عوضی پیاده می شوم.
سراغم را از کبوترها نگیر؛
اگر چه روزی،
برایشان دانه پاشیده باشم.
وقت کردی،
برایم پیامکی بفرست
و فکر کن به پرنده ای
که روزی می خواست
آغوشش آشیانه ات باشد.
« کمال شفیعی »