ذهن آدمی در جستجوی گلها و برگهای رنگارنگ،
در جستجوی عطرها و شکلهای گوناگون.
فرسایشی بی قرار و مداوم
و خارج گشتن از مدار تعادل هستی.
ذهن آدمی در چنبره تنوع طلبیهای ناپایدار،
بی قرار.
جستجوئی بیهوده برای خوشبختی.
ذهن آدمی آوردگاه نبردهائی فرساینده،
بیهوده؛
نبردهائی خونین، زائیده خواسته های متنوع،
آرزوهای گونه گون.
ذهن آدمی تاراجگاه گوناگونخواهیهای آلاینده بی پایان،
نبودنهائی بی شگون.
ذهن آدمی غیر از اینها هم می تواند باشد.
ذهن آدمی،
جایگاهی باشکوه از امکانی شگرف،
ره آوردی ژرف،
شایسته شریفترین آفریده کائنات،
جایگاهی که رنگها بی رنگ می گردند،
صورتها محو می شوند،
گوناگونی پایان می یابد
و همه چیز یگانه می گردد.
« عباس قزوانچاهی »
عاقبت کرم ابریشم،
باور خواهد کرد که برای پرواز،
باید پیله امنش را
پاره پاره کند.
« فاطمه ترجمان »
غیر از خدا هیچ کس نبود،
در اول قصه های کودکیم.
اکنون،
در لحظه های تنهائیم.
« نوشین صرافها »
دهانش کف کرد
دریا،
از بس در گوش صخره خواند:
« دل نرمتر باشید. »
« مرضیه میرزائی علی آبادی »