« من تو را خیلی دوست دارم. شاید خودت هم ندانی که چقدر عاشقت هستم. هر کاری را هم که از دستم بربیاید انجام می دهم تا تو بیشتر احساس آرامش کنی؛ ولی نمی دانم چرا همیشه ناراحت هستی و این قدر بی تابی می کنی. هر باری هم که در را باز می کنم، می فهمم که می خواهی از این جا بروی. باشد. برو. چون بیشتر از این نمی توانم ناراحتیت را ببینم؛ اجازه می دهم که بروی. »: دختر جوان این را گفت و آرام به طرف پنجره رفت. در قفس را باز کرد و مرغ عشقش را که خیلی هم دوستش داشت آزاد کرد.
« فروزان فرضی »