روزی مترسکی که سالهای سال در مزرعه ای ایستاده و وظیفه اش را به نحو احسن انجام داده بود از طرف خوشه گندمی مورد سؤال قرار گرفت: « ای مترسک مهربان! من به نمایندگی از سوی تمام گندمزار از تو تشکر می کنم که در طی این همه سال مراقب ما بودی تا پرندگان ما را نخورند؛ اما سؤالی از تو دارم. چرا قیافه ات همیشه اخمو و عبوس است؟ ». مترسک با ناراحتی آهی کشید و گفت: « حق با توست همسایه عزیز! من وظیفه ام را عالی انجام داده ام. اتفاقا قیافه ام هم به همین خاطر غصه دار است؛ چرا که من با انجام وظیفه ام باعث شدم پرنده ای که عاشقش بودم از گرسنگی بمیرد. »
« داوود آهوان راد »