هوا

می آئی

و گل از بوی تو می پیچد

در حیاطی که از آن من نیست.

می آئی

و نسیم از هوش می رود

در کوچه ای که محله من نیست.

می آئی

و عطر رفتارت مست می کند

بازارهای قدیمی شهر را

که دیار من نیست.

حیران به خیابان پا می گذارم

و راه کوچه و بازار و خانه ام را

از هوای تو می پرسم؛

هوائی که تو را،

کوچه و بازار و خانه را

دوست داشتنی می کند.

« ضیاءالدین خالقی »