دیگر این روزها زندگی،
مزه خامه و عسل نمی دهد
و هجوم قطره های باران،
حس پرواز را در من زنده نمی کند.
دیگر دستهای کوچک بچه ها،
ناخودآگاه،
لبخندها را به لبم نمی آورد.
دیگر هیچ چیز در این دنیا؛
این دنیای لعنتی،
مثل قلب ظریف تو،
مملو از عشقهای شاعرانه نیست.
انگار این روزها،
همه چیزهای عادی،
عادیتر شده و
من هم مثل این آدمها شده ام؛
آدمهائی که نمی دانند
عشق چای کیسه ای نیست
که بعد هر بار مصرف،
دور انداخته شود.
« محدثه محمدنژاد »