کم کم به این نتیجه رسیدم کبوترم،
از اینکه پشت بام بمانم فراترم.
در خلوت خیال خودم بال می زنم.
هر بار فکر می کنم این بار می پرم.
گاهی در آینه به خودم خیره می شوم.
احساس می کنم که توئی در برابرم.
انگار از آن شبی که لب چشمه دیدمت،
سنجاقک خیال نشسته است بر سرم.
من داغ عشق دارم و آن را به یادگار،
با خود به هر کجا که دلم خواست می برم.
این فصل نو که در دل شعرم جوانه زد
گل می دهد به دست غزلهای دیگرم.
« مهدی صحرائی »