ای مرا آزرده از خود! گر پشیمانی، بیا.
نغمه های ناموافق گر نمی خوانی، بیا.
تا که سر پیچیدی از راه وفا، گفتم: « برو. »
جز وفا اکنون اگر راهی نمی دانی، بیا.
یک نفس با من نبودی مهربان ای سنگدل!
زان همه نامهربانی گر پشیمانی، بیا.
تاب رنجوری ندارم؛ در پی رنجم مباش.
گر نمی خواهی که جانم را برنجانی، بیا.
خود تو دانی دردها بر جان من بگذاشتی.
تا نفس دارم، اگر در فکر درمانی، بیا.
دشمن جانم تو بودی، درد پنهانم ز توست.
با همه این شکوه ها گر راحت جانی، بیا.
« مهدی سهیلی »