اثر « اراده » در شناسائی « اموال »، به شکل « اموال مصرف شدنی » و « اموال قابل بقاء »، چیست؟

 

گاه، با « توافق »، می توان با « مال مصرف شدنی »، برخورد « مال قابل بقاء » نمود. به عنوان مثال، شمع ذاتا، یک « مال مصرف شدنی » است؛ ولی اگر شخصی شمعی را از دیگری، عاریه بگیرد تا آن را برای تزئین سفره عقد، استفاده کند، آن « مال » طبق توافق طرفین، « قابل بقاء » محسوب شده؛ زیرا دیگر، با استفاده مزبور، « مال » از بین نمی رود؛ اما اگر هنگام رفتن برق، همسایه شمعی بگیرد تا روشن کند، نوع استفاده او برای روشنائی و مصرف « مال »، است و « مال » در این جا، « مصرف شدنی » محسوب می شود. حال، سؤال این است که آیا عکس آن هم، ممکن می باشد؛ یعنی آیا می توان با « مال »ی که « قابل بقاء » است، برخورد « مال مصرف شدنی » نمود؟ در دنیای امروز، گاهی، « اموال قابل بقاء » را برای از بین بردن، استفاده می کنند؛ مثل اینکه اتومبیل را برای از بین بردن آن، استفاده کنند. لذا، این امر نیز، ممکن است.