ویژگیهای « مالکیت »

 

« قاعده مالکیت » در « فقه اسلامی »، « قاعده تسلیط » است که از مجموعه روایات و به ویژه حدیث نبوی « الناس مسلطون علی اموالهم »، سرچشمه گرفته و پشتوانه ای محکم در ادله « عقل » و « نقل »، دارد و به معنای « اختیار تام مالک بر مال خویش و سلطه مالکانه اش در کلیه تصرفات مربوط به دارائی خود »، می باشد. از این اصل، چند نتیجه حاصل می شود: 1- « مطلق بودن کلیه تصرفات مالکانه »؛ بدین معنا که « مالک » می تواند هر گونه تصرفی در « ملک » خود، انجام دهد. این سلطه شامل « حق استثمار ( استفاده و به کارگیری ) »، « حق استثمار ( بهره وری از منافع ) » و « حق تصرفات حقوقی و مادی در عین و منافع مال » خواهد بود. 2- « انحصاری بودن مالکیت » که به معنای « حق ممانعت دیگران از تصرف در اموال، بدون اجازه مالک »، است. 3- « دائمی بودن حق مالکیت »؛ بدین معنا که « مالکیت » همیشگی و ابدی است و با مرور زمان، از بین نخواهد رفت.