بشقابت را بردار و هر چه را که می خواهی انتخاب کن!
زندگی همانند یک رستوران سلف سرویس است. در دنیا همه گونه فرصت و موقعیت در برابر ما قرار دارد. در این بین، عده ای بشقاب خود را برمی دارند و برای انتخاب فرصتهای مورد علاقه شان به تکاپو و حرکت می پردازند و هر کسی به میزان تلاشی که دارد سهمی از زندگی می برد؛ اما عده ای هستند که بی حرکت به صندلی خود چسبیده اند و از سهمی که دیگران در بشقاب خود دارند دچار شگفتی شده و مدام شکایت می کنند که چرا دیگران سهم بیشتری از زندگی دارند. این در حالی است که آنها نیز می توانند همانند دسته اول بشقاب خود را بردارند، برخیزند و به انتخاب فرصتهای بیشماری که در اطرافشان وجود دارد بپردازند.
باد مهربان
آمده باد،
از سمت آسمان،
تنها برای نوازش من.
اگر نبودم،
هیچ گاه نمی آمد.
چقدر مهربان!
چقدر بخشنده!
رو به دیوار داد می زنم:
« کنار برو.
بگذار باد بیاید. »
« نیلوفر شهسواریان »
بی چتر
آن روز که بی چتر،
راهی این شهر می شدم،
در فکرم نبود که روزی،
باران دلتنگی،
بر سر خواهد بارید.
« معصومه رسولی »
من بی تو؟ چه ماجرای بدی!
قهر کردی و حال من بد شد.
شادی از قلب من فراری شد.
ابر شد آسمان صاف دلم.
سهم من بی تو بی قراری شد.
بی تو چون دفتری مچاله شدم؛
در هم و بر هم و پر از غصه.
من بی تو؟ چه ماجرای بدی!
خسته ام، خسته ام از این قصه.
بی تو انگار مثل یک رودم؛
خشک، بی آب و ماهی و خنده.
دستی انگار از دل تنگم،
لحظات قشنگ را کنده.
دل من منتظر نشسته هنوز
تا که برگردی و پرنده شود،
توی کشتی آشتی با قهر،
آشتی باز هم برنده شود.
« عباسعلی سپاهی یونسی »