عریانی باغ و راغ یعنی پائیز.
بی برگی باغ و راغ یعنی پائیز.
در راغ اگر چه سار یعنی باران؛
در باغ ولی کلاغ یعنی پائیز.
« حسین عبدی »
این روزها که می گذرد،
شادم؛
زیرا
یک سطر در میان،
آزادم
و می توانم
هر طور و هر جا که دلم خواست
جولان دهم
- در بین این دو خط -.
« قیصر امین پور »
وعده دادی
که مرا خواهی برد
تا بالای ابرها،
غرق در گوهر باورها،
سوار بر شهابی تیزرو،
غوطه ور در کهکشانی زیبا،
زیر چتری از ماه
و آوائی از ستاره.
قاصدک رفت.
آسمان تاریک شد.
« لیلا میثمی »
لب باز کن، آئینه ها را پر کن از لبخند.
لب باز کن؛ انگار می آید صدای قند.
لب باز کن، زیبائی خود را فراوان کن.
هی می نشینی در کنار یادها تا چند؟
زیبائی آن چیزیست که آغاز شد با تو،
تا بر سر تو عشق می ریزد گل و اسپند.
آنان که تصویر تو را در قاب می جویند
از راز شیرین لبت چیزی نمی یابند.
با قامتی بشکوه داری می رسی از راه؛
با قامتی بشکوه مثل جذبه الوند.
تنها شهیدان تو از چشمت نمی گویند؛
من هم به چشمان تو دارم می خورم سوگند.
از چشمهای تو بلور ماه می ریزد.
با چشم تو جانهای عاشق عالمی دارند.
با چشمهائی از گل و آئینه می آئی،
وقتی که فروردین نشیند در دل اسفند.
شوری که چشمان تو در جان جهان افکند
مثل جنون جانهای گم را در گمان افکند.
« شعبان کرم دخت »